มีใครรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน หากยังไม่ประสบความสำเร็จไหมครับ

วัฒนธรรมไทยเป็นวัฒนธรรมที่ปลูกฝังให้คนมีนิสัยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นครับ

พอรู้เรื่องของคนอื่นมาก หนักขึ้นชักเริ่มจะซ้อนทับกันจนแยกระหว่างเรื่องของตัวเองกับเรื่องของคนอื่นไม่ออก

ตามมาด้วยการเปรียบเทียบ ทั้งเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่น เอาคนในครอบครัวตัวเองไปเทียบคนนอกครอบครัว

คนนั้นเค้ามีทำไมเราไม่มีบ้าง ทำไมแฟนเราไม่เป็นอย่างแฟนคนอื่น ลูกคนอื่นเรียนเก่งทำนั่นนี่ได้ทำไมลูกชั้นไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง

หลายคนที่เติบโตมาด้วยการถูกทารุณกรรมทางความคิด จึงขาดความรู้สึกรักและภูมิใจในความเป็นตัวเอง

ประเทศเราสร้างคนเหมือนโรงงานตุ๊กตาที่ผลิตคนออกมาหน้าตาเหมือนกัน เสื้อผ้าทรงผมเหมือนกัน แม้แต่ความคิดยังต้องเหมือนกัน

ถามใจตัวเองดูว่าถ้าคุณเป็นพ่อค้าแม่ค้าขายตุ๊กตาที่ขายตุ๊กตาแบบนี้ ร้านฝั่งตรงข้ามคุณก็ขายตุ๊กตาแบบเดียวกัน อีกร้านตรงสี่แยกห่างไปอีกก็ขาย

กระทั่งร้านที่อยู่หัวมุมเมืองอื่นก็ยังขายตุ๊กตาแบบเดียวกับคุณ คิดว่าตุ๊กตาแบบนี้จะมีค่ามีราคาเท่าไหร่กันเชียว

ส่วนตัวผมมีคำแนะนำแบบวิธีของผมครับ ใช้คำว่า "ช่างแ-่ง" ตราบใดสิ่งที่คุณทำหรือที่คุณเป็นไม่ได้ทำร้ายใคร ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนวุ่นวาย

ช่างแ-่ง และก็แคร์ความคิดความรู้สึกของตัวเองให้มากๆครับ